Een nieuw lied

Een nieuw lied,

Op een vrolyke Wys.

In het duisteren der Bosschen,

In een Hol met lof bedekt,

Rust den dapperste der Rovers,

Tot hem zyne Roza wekt.

Renaldi[.]o wild ontwaken,

Roept zy minsaam welgemoed,

U Gezellen zyn reeds wakker,

En zoo verspreid zyn gloed.

Hy opend flaauw zyn Oogen,

Lonkt haar vriendelyk in 't gezigt.

Zy zinkt zagjes in zyn Armen,

Sluit zyn Mond met kusjes digt.

Thans hoord men een Hondje keffen

Een ieder haast zig even zeer,

Elk rust toen hem ten stryden,

En laad dubbeld zyn Geweer.

Renaldino rasch gewapend,

Treed uit vol van moed en hoop,

Goede morgen Kameraaden,

Wat is hier zoo vroeg te koop.

Onze Vyand zyn gewapend,

Naderd ons met alle man,

Doch zy zullen ondervinden,

Hoe de Loch zoo stryden kan.

dat wy vallen of zegenpralen,

Roepen alle dat zy het hoort,

En zoo Berg als Bosch en daalen,

Van het gedruis rondom het Oord.

Ziet zy vegten, ziet zy stryden,

daar verdubbeld elk zyn moed,

't Is vergeefs zy moeten wyken.

Spelend vrugteloos zyn Bloed.

Renaldino ingesloten,

Slaat zig dapper in 't rond,

Vinde in de slegte Rotsen,

Schuilplaats in een Akelig Slot.

Tusschen oude donkere Munren,

Smaakt men meer het mingeluk,

daar komt dianoord hem troosten,

door haar zagte handgedruk.

Renaldino lieve Roover,

Gy Vrouwe uit een hart,

Gy zyt hevig in u stryden,

Ieder in u liefde smart.

EYNDE.