De koninginne van Hongaryen

Een afraadinge van het Trouwen.

Vois: Ik heb Vrouw Venus Jagje bezeylt.

VRinden soo gy na d’oorsaek vraegt,
Waerom ik so alleen moet leven,
En niet aen een braven maegt,
Eenig Trouw verbond ga geven,
Ik ben myn leven nog soo niet moe.
En vraegt gy hoe?
Ik sal u de oorsaek gaen verhalen,
Wat voor zware hinderpalen,
Myn weerhoude luyster toe.

Want dan sorgden ik gestaeg,

Dat op haer volmaekte leden,
d’Een of d’ander leyd een laeg,
Om zyn Minne-lust te besteden,
Want dat vierig lonkend ligt.
Dat uyt haer gesigt,
Komt soo minnelyk te queelen,
Om een ander mee te deelen.
Trouwt voor al geen Venus wigt.

[p. 36]

 

Neem ik dan een vuyle slet,

 

Die door pimpele paerse kaken,

 

Noyt niet op een lonk en en let,

 

Nog geen Minne-vier kan maken,

 

Ag wat is dan soo een Wyf,

 

Geen tydverdryf,

 

Want men lust haer vierig kussen,

 

Dat sou haer gezigt uytblussen,

 

Trouwt voor al geen leelyk Wyf.

 

Neem ik dan een geldig Wyf,

 

Dat ik op haer goed kan leven,

 

En alleen ons tydverdryf:

 

Tot malkanders lust besteden,

 

Nog en is de saek niet soet,

 

Siet wat gy doet,

 

Zy sal in haer boesem prenten,

 

Hoe gy ’s jaers van al haer renten.

 

Wel kan leven, weg Wyven goed.

 

Neem ik dan een sonder goed,

 

En een Dogter kleyn van borgen,

 

So moet ik in tegenspoed,

 

Wesen in ellendig zorgen,

 

En wy beyden even kael,

 

En van Rykdom schrael,

 

Soberlyk soo moet men leven;

 

Wat kan den Egt veel vreugde geven,

 

Als men houd een zober mael.

 

Neem ik dan een schrander geest,

 

Heel beleeft en wel in ’t spreken;

 

Die veel in de boeken leest,

 

Dagelyks haer hooft te breken;

 

Soo wil zy door haer verstand,

 

Hebben de overhand,

 

Sy wil door haer aerdig praten,

 

Dit te doen en dat te laten,

 

Meester zyn van d’Egtenband.

 

Neem ik dan een Tortel-duyf,

 

Die niet als van malle streeken,

 

Enniet als van Kap en Kuyf,

 

En van kinder-goed te spreken,

 

’t Is een zousje sonder eek,

 

En al haer gespreek,

 

Ik wil haer agten niemendallen,

 

Denken ’t is een halve mallen.

 

Een sloofje die niet beter weet.

 

So nu het geluk eens viel,

 

Dat den Hemel myn wou geven,

 

Een beleeft en zoete Ziel,

 

Daer ik mee in vreugt kon leven,

 

Nog en is de saek niet wel,

 

Maer een groot gequel,

 

Voor de kinders (p. 37) moet men zorgen,

 

Dag en avond nagt en morgen,

 

Tot men krygt gerimpelt vel.

 

So den Egt geen Kindens geeft,

 

So en heeft men geen genoegen;

 

Want men gaere Vrugten heeft:

 

Voor zyn Zayen en zyn ploegen:

 

En soo krygt men tot een lot;

 

Hier te zyn bespot:

 

Dit eu dient myn geen van beiden;

 

Klappers tonge moet men meyden,

 

Sou ik trouwen ik was wel sot.