Jaarboek van de Maatschappij der Nederlandse Letterkunde, 1934

[p. I]

Levensberichten

[p. 1]

Z.K.H. Hendrik Wladimir Albrecht Ernst
Prins der Nederlanden,
Hertog van Mecklenburg,
vorst van Wenden, Schwerin en Ratzeburg, graaf van Schwerin, heer van de landen Rostock en Stargard, enz. enz.
Schwerin 19/4 1876 - 's Gravenhage 3/7 1934

Prins Hendrik, zoon uit het huwelijk van den uit den oorlog van 1870 bekenden Groothertog Friedrich Franz II van Mecklenburg, met Marie van Schwarzburg Rudolstadt, werd in 1876 geboren in het prachtige slot van Schwerin. Hij diende als officier in het Bataljon Garde-Jäger, waarvan de uniform ons Nederlanders bekend is uit de photografieën tijdens den verlovingstijd. Het huwelijk met H.M. de Koningin had plaats op 7 Februari 1901. Hij overleed op 3 Juli 1934 in het paleis Noordeinde na een ruim 33-jarig verblijf in Nederland. De Maatschappij der Nederlandsche Letterkunde te Leiden verliest in hem een buitengewoon eerelid, en zal de belangstelling, bij iedere gelegenheid waar die van hem verlangd werd gaarne betoond, noode missen, evenzeer als de talrijke andere Genootschappen en Vereenigingen in ons land, die nooit een vergeefsch beroep deden op zijne hulpvaardigheid en welwillendheid.

De dood van onzen Prins is niet alleen voor de reeds kort tevoren zwaar getroffen Koninklijke familie een harde slag, hij trof heel het volk, zooals bleek uit de enorme belangstelling bij zijn verscheiden en zijne begrafenis. Zij die het voorrecht hadden hem persoonlijk nader te leeren kennen, wisten zijn eenvoud en vriendelijkheid, zijn gevoel voor humor en scherpe opmerkingsgave, zijn liefdadigheidszin en trouw aan zijne vrienden, te waardeeren.

En bij zijn overlijden is duidelijk gebleken dat ook de groote massa des volks tenslotte toch gevoeld heeft: zijn dood is een verlies, een zwaar verlies voor het vaderland, dat het moeilijk kan dragen. Bij iedere gelegenheid waarbij de Koninklijke familie zich aan den volke vertoont - wij denken aan de opening der zittingen van de Staten-Generaal en aan het jaarlijksch bezoek aan de hoofdstad - zal de bekende figuur van onzen Prins gemist worden. Want hij was in

[p. 2]

die 33 jaren met hart en ziel een Nederlander geworden; hij sprak onze taal weliswaar met een onmiskenbaar accent, maar hij kende haar goed, en was daar trosch op. Hij kon genieten van de verbazing van zijn gezelschap als hij weinig bekende uitdrukkingen correct te pas bracht of ongebruikelijke woorden kon verklaren. Zijn echt zich Nederlander voelen bleek telkens op zijne reizen buitenslands; en dat hij onzen volksaard goed begreep, daarvan getuigt het gemak waarmede hij zich met den eenvoudigen man uit het volk onderhield, waarbij hij, zonder zich eenig geweld aan te doen, direct de juiste snaar wist te treffen. Daarom werd hij ook door zijn personeel verafgood. Het was zijne in-goedhartige natuur die hem de gave verleende, om tot de harten te spreken. En zoo in-nederlandsch was hij geworden, dat hij, als hij onvoorbereid in het publiek moest spreken, dat gemakkelijker deed in het nederlandsch dan in zijne moedertaal! Het volk had zijne liefde, evenals de taal; terwijl hij nimmer streefde naar populariteit, was hij meer populair dan hij zich zelf bewust was. Dat was omdat anderen wel te doen hem eene levensbehoefte was.

De vrienden van onzen Prins zullen zonder uitzondering Professor Obbink dankbaar zijn, dat deze, zoowel van den kansel als van het redenaarsgestoelte, mededeeling deed van het feit dat Z.K.H. een bijzonder religieus mensch was; slechts zijne intieme vrienden wisten dat en waardeerden het in hem. Hij was bij droevige sterfgevallen altijd de man die de juiste woorden tot troost wist te spreken, en dat gaarne deed waar hij meende de treurenden te moeten opbeuren, en hen te leeren den dood als eene verlossing te beschouwen, in zijne onwrikbare overtuiging omtrent het hiernamaals. Die geest vergezelde zijn indrukwekkende begrafenisstoet, door velen als ‘sprookjesachtig’ gekenschetst. En die geest troost ons over ons verlies dat wij door zijn vroegtijdig sterven hebben geleden.

's - Gravenhage

H.J. Schmidt