Hollands Nachtegaeltien verryct met een nieu twede deel genaemd Hollandts en Zeeuws Nachtegaels t'samen-gezangh

[p. 15]

Wanhoop,

Stemme: Belgica looft den Heer.

WIe leent my nu zijn stem / om mijn ellend te uyten?
Wat rijm heeft sulcken klem / dat zy nu kan besluyten,
In haer droef jamm'rend liet, de wanhoop die my quelt,
En troosteloos ontstelt.

2 Och! bey mijn oogen zijn heel uytgeput van tranen

Die in u stille vloet, traegh doerfart zijn gaen banen:
Een ys're slaep my dunckt beswalckert mijn gesicht,
En rooft myn 't lieve licht.

3 Ach! sterven kan ick niet, noch oock niet blyven leven

Want doodt en leven 't saem, wort in mijn ziel gedreven,
Gekoppelt hant aen hant, door anghsten voort gesleept,
En deerelijck gesweept.

4 Fortuyn die my deed sien u top, u teen, u hielen

Niet in een korte stont, maer tot verdriet mijns ziele,
Dan wat, dan niet, dan weer: wat wint ghy wanckel Vrouw
Nu voor u valsche trouw?

[p. 16]

 

5 't Siel-toogen houwt my als een hont in hare banden,

 

't Berouwen my verselt, de pijn met wreede handen

 

Ruckt 't vleesch my van 't gebeent, en wanhoop van ter sy,

 

Die nijpt heel bloedigh my.

 

 

 

6 De vrees baent my de wegh, en wijst my swaert of water,

 

De min de snoode min die roert dan noch zijn snater

 

En terght my, o den guyl, hy 'n derft niet, heeft geen hart

 

Voor hy gedrongen wert.

 

 

 

7 Mijn Nimph die 'k heb gedient, en noch so langh sal eeren

 

En dienen als mijn ziel sal in dees romp verkeeren:

 

Vergeeft 't my als ick sterf, ick kan niet meer ick moet

 

En ga de doot te moet.

 

 

 

8 Ist mijn vermetel oogh, die my de doot gaet baren?

 

Of ist mijn weynigh min, die my nu niet kan sparen?

 

Of ist u straffe lust? 't is wat het wesen kan?

 

Ick voel ick moet er van.

 

 

 

9 Ghy die den scepter swaeyt hier boven, en den donder

 

Kom brieselt my nu stracx in morselingen onder,

 

U roode blixems strael, eer mijn gedacht bedenckt,

 

Wat vreughd de doot my schenckt.

Velden.