Hemelschen Parnassus-bergh, met verscheyde sang-dichten betuynt



[pagina 278]
II. Stem: Al was ick Heer, mijn Schepter is berooft. HOe onbedaght Verquist den mensch sijn tijdt, En weynigh acht Wat straf een ziele lijdt? Die nu moet derven Door eygen schuldt, en misdaedt De hemelrijckse erven In ellend, en droeven staet. Een uyr is hier soo kostelijck, en dier, En maeckt u vry Van swaere slaverny, En 't onverdragelijckste vyer.
[pagina 279]
Ah wat een vreught Gevoelt een ziel, die magh Bly', en verheught Aenschouwen dien dagh Door uw gebeden, En door uw wercken, ô mensch, Het Hemelrijck in treden, En genieten haren wensch. Uyt haer gemoedt sal noyt vergaen de boet En deughdsaem werck Van u in huys, of kerck Gedaen by Godt voor 't eeuwigh goedt. Laet eens u hert Neer dalen onder d'aerd,
[pagina 280]
En sien de smert Van die daer sijn beswaert, En noch beladen Met een swaer pack, ende schuldt, Gestrafft om haer misdaden; Gy haer wel ontfermen sult. Sy roepen staegh, ô mensch die traegh Den tijdt verquist; Dat gy ons lijden wist, Verloste ons van dese plaegh.