|
| |
| |
| |
X.
Herders-dicht.
Daphnis en Lycidas openbaren t'samen hare soete Hemelsche gedachten aen den Tijber-vloedt.
Stem: Souffrez beaulx jeulx pleins de charmes.
Onlangs was ick wat geseten
Aen den Roomschen Tijber-vloedt,
Om den tijdt wat te vergeten
En te troosten mijn gemoedt:
Phoebus quam van hoog geredẽ
Met sijn blaeckende gesicht:
Haestigh wilden hy beneden,
Daer hy d'ander aerdt verlicht.
Om sijn vlam wat te vermijden
Daer veel bomen staen bezijden,
En oock menigen lauwrier.
| |
| |
[I]ck was soo in 't gras gelegen
Hoorde spreken daer omtrent.
Lycidas quam Daphnis tegen
Daer te landen wel bekent.
Herders beyde, beyde vrienden
Maer Godt boven al beminden
Levende naer sijn gebodt.
Daphnis was soo soet in 't singen
Op sijn seven-pypigh-riet:
Al de schapen dêe hy springen,
Lycidas en was niet minder
Hy is dickwils als verwinder
't Huis gekeert met eer en prijs.
Beyde aerdich in het dichten
Vol van goddelijcken brandt:
Dit betoonen dese schichten,
Die sy schoten aen het strandt.
Ick sagh haer tot praten voegen
Luttel stappen van mijn rust:
Maer kroop naerder met vernoegen
Om te vollen mijnen lust.
Daphnis was voor uyt in 't spreken,
Lycidas die volghde naer.
| |
| |
D'een wist d' ander t'onderbrekẽ;
Noydt en spraecken sy te gaer.
Lycida laet ons beginnen,
Maer van Godt sing ick voor al,
Daer na moght gy wat versinnen,
Godt is Schepper van ons allen,
Die de Werelt heeft gesticht:
Die ons Huttjens en ons Stallen
Met den Sonnen schijn verlicht.
Hy is oorspronck van mijn leven
Al mijn dichten moeten hem
Altijt loven, altijt geven
D'eerste toonen van mijn stem.
Weest getuygen Lauwerieren,
En gy Tyber draeght dit mêe:
Dat ick Godt altijt wil vieren
Soo te landt als in de stêe.
Siet hoe dat de boomen groeyen,
Hoe groen dat de velden staen:
Siet de wijngaert ranckẽ bloeyẽ:
Godt die heeft dit al gedaen.
't Is het maecksel van sijn handẽ,
Ist dat hy hem tegen stelt,
Niet en sal der op de landen,
Noch yet groeyen op het veldt.
| |
| |
Siet hoe dat de heete dagen,
En de dorr' bedorven locht
't Gras verdroogen, beestenplagen:
Niet en worter voortgebrocht.
't Is sijn werck: maer met sijn zegen
Soo gy wilt maekt d'aerd' weer groen:
Hy kan seynde verschen regen,
Schorfte doet de schapen sterven,
Mist die schaed de kerssenboom,
Regen doet den oost bederven.
Quaet is jonkheyt sonder toom.
Salich die sijn jonge jaren
Heeft gehouden in den bandt:
Wyser om sich te bewaren;
Vanden vuylen minnen brandt.
Bietjens, blommetjens en kruyden,
Sijn soet inden lenten tijdt,
Met den soelen soeten Zuyden.
Daphni soeter gy my sijt.
Daphni gy light in mijn sinnen,
Die soo haest my hebt gekent,
Leerde my God eerst beminnen:
| |
| |
En bleef ick noydt wel te pas:
Niet en kost my meer behagen
Als het geen my schadigh was.
Ah wat sinneloose lusten,
Noyt sy mijnẽ dorst en blusten,
Maer vermeerderde mijn smert.
Als de hayren my eerst quamen
Groyende rondtom de mondt
Sagh ons Sequana te samen.
Salich uur, die ons soo vondt.
Daer ick door u soete treken,
Wierd' met liefde gansch om steken.
Die my noodt uyt 't hert en gaet.
Houdt de Schuppen in de handt,
Laet, die wilt, ton oorlogh tredẽ,
Blijft gy ploegen op het landt.
Luttel deught sal u toch leeren,
Booser suldy wederkeeren,
Soekte groene vette weydẽ
Oft den koelen water vloedt?
| |
| |
Wilt u Schapen doch niet leyden
Naer de Bergen onbehoedt.
Op dees Bergen wolven loopen,
Op dees Bergen sagh ick lest
Herders liggen, schapẽ stroopen.
By den Tyber is het best.
Ah hoe mager sijn de koeyen
Van ons Buer-Man Coridon!
Slap van uyer, sonder groeyen:
Ander spannen als een ton.
Coridon en wilt niet geven,
Noch aen Godt, noch aen sijn kerck:
Coridon is los van leven:
Godt die loont hem naer sijn werck.
AEgons lammers sietmen spelen,
Sietmen suygen aen de Borst;
Geen van duysent sietmen quelẽ,
't Sy van honger, of van dorst.
Somers, winters AEgons beesten
Geven melck, en worden sterck:
AEgon dient Godt aldermeest, en
Godt die loont hem voor sijn werck.
Lieffelijk is ons de lenten
Met haer reukig-bloeme-kleed,
Als het aerdrijk sijn groen tentẽ
Spant tot jeders lust bereedt.
| |
| |
Soet den herft is met sijn vrugtẽ
Als sijn druyven sappich staen.
Maer seer slegt sijn dees genugtẽ,
Siedy haren Schepper aen.
Siet den blauwen Hemel blincken
Met sijn gulde Sonne-licht,
Hy doet ons de oogen pincken;
En doet krencken ons gesicht.
Wildy sien hoe schoon by nagtẽ
Blinckt de silver-sterre-baen.
Gy sult die oock leelijck achten
Siedy maer den Schepperaen.
Phoebus die siet alle sakẽ,
En de locht verbreydt haer wijt.
Maer daer geen van twee ken naken,
Is Godt binnen 't aller tijdt.
Sot, die uyt sijn oog wilt vliedẽ,
Om soo sijne straf 't ontgaen:
Hy siet al het quaet geschieden,
Hoe bedeckt het wort gedaen.
Yder dinck weet sig te stierẽ
Tot sijn woõstêe groot en klein,
Visschen 't water, d'aerd de dierẽ,
Maer den mensch moet hooger sijn.
Sijne rust plaets is hier boven
| |
| |
Daer hy Godt gedurigh siet.
Te vergeefts plant hy schoon hoven,
Ten is hier sijn wooningh niet.
Ah hoe kort sijn al mijn dagen,
Hoe snel loopense voor by?
't Schijnt sy worden voorts gejagen,
Luttel telder ick voor my.
't Meeste deel heb ick verloren
Van dat ick eerst was geboren
Leerde quisten mijnen tijdt.
Al sijn wy hier lutten jaren,
Siet wat dat de liefde doet:
Eenen dagh sal hem beswaren,
Die haer in sijn herte voedt.
Teere roosjens gaen beswijcken
Als de Son te vlammich schijnt:
Wasch moet voor het vier gaen strijcken.
Die Godt mint veel eer verdwijnt.
Wel aen Lycida soet sterven,
Daer de liefde pijlen sendt,
Dese doodt doet ons beërven
Een nieuw leven sonder endt.
| |
| |
Soo sien wy de soete blomen,
En het rot verstorven gras
Met de lenten weder komen
Schoonder als 't te voren was.
Titer haest u haelt de moeders
Hoort de lammers bleten toch:
Roept hier oock u ander broeders,
Want sy haecken, naer het sogh
Maer gelijk de lammers suchten
Als de moeder van haer is,
Soo gaen ick vol ongenuchten,
Als ick mijnen Godt gemis.
Hoe ons Lands-lie soo verblijdt
Dansten met fraey kroonẽ hedẽ?
Om den natten lenten tijdt;
Die het landt sal vruchtbaer maken,
En doet hopen schoonen oost.
Ick hoop oock by Godt te naken
Dees hoop' is hier mijnen troost.
't Is my al te lanck te wachten
Phoebus wagen gaet te traegh
En sijn suster-maen by nachten.
| |
| |
Hoort dog hemels hoe ik klaeg.
Phoebe doet u paerden vliegen,
Spant oock Pegasus te gaer.
De planeten my bedriegen,
Een uyr is my wel een jaer.
Wie sal oyt den visch vervullen,
Met den souten water-dranck?
Koeyen altijt eten sullen,
Vogels leven by den sanck.
Liefde kan my niet genoegen,
Hoe sy mijn siel heeter maeckt.
Noch meer viers wil ick daer voegen
Tot dat sy in brandt geraeckt.
Rijpe druyve vreesen 't slagẽ
Van het kantigh hagel-zaet.
Voor de wilgen en teer hagen
Sijn de Noorde-winden quaet.
Ick word oock te seer bestreden
Met het krachtigh liefde vonck:
Onlanghs vlamde my de leden
Soo dat ick ter aerde sonck.
Liefde Godts kan 't beste weten
Met wat winste dat hy leeft:
Sijnen oogst is ongemeten,
Die hem altijdt vruchten geeft,
Dikwils wort dẽ Boer bedrogẽ,
| |
| |
Al is't dat hy neerstigh zaeyt,
Het word al in d'Aerd gesogen,
Hy en vindt niet dat hy maeyt.
Liefde Gods kan beste spreken
Hoe hy uyt dit leven scheydt.
Liefde doet dẽ draet wel brekẽ,
Maer ons tot het eeuwig leydt.
Dit is allle mijn verlangen,
Dat ick door haer schichtẽ sterf:
Schiet al, brandt al, komt my prangen,
Als ick d'eeuwigheyt beërf.
Lycidas had lest gesongen
Maer dus quam hier Thyrsis aẽ,
Sy sijn samen opgesprongen,
En in tijdts naer huys gegaen.
Thyrsis schapen moesten drinkẽ,
Thyrsis maektẽ groot gerucht,
Thyrsis dêe den horen klinken,
Thyrsis roofden mijn genucht.
Ick had noch wel willen hooren
't Speet my dat den avont quam,
En dat Thysis haer quam stoorẽ:
Dus mijn gangẽ thuiswart nam.
Maer dees soete Minne-dichten
Die mijn swaer gemoed verlichten,
En beswaerden niet-te-min.
|
|
Auteursrechtvrij