De Haagsche diligens. Zynde bevragt met de liederen die thans gezongen worden

Een nieuw lied, van de brave keukenmeid.

Stem: Cloris die myn hartje rooft.

Wel wat is dat hier een boel,

Foei! wat zou Mevrouw wel zeggen!

Als zy 't hier zoo vol zag leggen,

Niets is leeg! niet eene stoel;

Ieder brengt my wat omlaag.

Maar dan wordt het neer gesmeten:

't Bergen wordt al meest vergeten.

Dat is voor my de grootste plaag.

2. Kom! ik knap het raschjes op,

Een, twee, drie, wat goed geborgen,

'k Zal maar voor den vrede zorgen,

Zoo! nu is 't weer als een pop.

Als ik door een kleine zaak,

Ongenoegen kan vermyden,

Dan kan ik my regt verblyden,

Zeker, dat is myn vermaak.

3. 'k Heb 't van daag nog magtig drok;

Maar, dat mag men vry geloven,

[p. 61]

 

Kooken, bakken, braden, stoven,

 

Kan ik als de beste kok,

 

Kyk: het is myn grootste pret,

 

Als ik veel heb klaar te maken,

 

'k Heb nu verscheiden zaken,

 

Reeds vooraf gereed gezet.

 

 

 

4. Als myn volk gezelschap heeft,

 

Zorg ik, dat ze lekker eeten,

 

Nogthans zal ik nooit vergeten,

 

Dat 'er zuinig wordt geleeft,

 

'k Durf Mevrouw by 't botervat,

 

Op een kykjen zelfs verzoeken:

 

'k Spit met kuilen noch met hoeken,

 

Neen, 't is als een ys zoo glad.

 

 

 

5. 'k Stook nu wel wat grooter vuur;

 

Maar ik pas op 't koolen dooven,

 

'k Moet van avond groenten stooven,

 

En de turf is vreeslyk duur:

 

Die in voorraad koolen gaart,

 

Heeft niet altyd hard te stoken,

 

'k Moet toch telkens water kooken,

 

't Vuur is altyd aan den haard.

 

 

 

6. 't Is myn pligt, en 'k doe 't met lust,

 

Om voor 't volk wat te overleggen,

 

Schoon zy 't niet gedurig zeggen,

 

Zy zyn op myn' trouw gerust.

 

'k Neem 't ook als myn eigen waar,

 

En verlangt Mevrouw de blyken,

 

Laat ze in al myn kasten kyken,

 

't Is er altoos kant en klaar.

 

 

 

7. 'k Ben er groots op, dat men 't weet,

 

Waar ik ooit heb rondgezorven,

 

Nimmer is my iets bedorven,

 

'k Zorg dat meen eerst de kliekjens eet,

 

'k Weet wel, hier is overvloed,

 

Maar was 't daarom te vergeven?

 

Dat me 'er roekloos meê zou leven,

 

Neen! 't bezwaarde myn gemoed.

[p. 62]

 

8. Wat of Kee buurs Mie toch denkt,

 

Als zy telkens iets benadert?

 

Suiker, Thee en Kruid vergadert,

 

En 'er anderen mee beschenkt?

 

't Is de grootste dievery;

 

Want zy schendt het goed vertrouwen,

 

't Zou my al myn leven rouwen,

 

Zoo ik ooit zoo deed' als zy.

 

 

 

9. 'k Heb 't hier wonder na myn zin!

 

't Volk beschouwt ons ook als menschen!

 

'k Zou de kost nooit beter wenschen,

 

't Loon is reed'lyk dat ik win.

 

En Mevrouw! o! Ze is zoo goed!

 

'k Moet haar achten en beminnen.

 

'k Weet niet wat ik zal beginnen,

 

Als ik haar verlaten moet.

 

 

 

10. Maar 'k heb Koo, dien brave knegt,

 

Nu reeds vyf jaar laten wachten;

 

'k Heb op zyn herhaalde klagten,

 

Eind'lyk toch eens Ja gezegd.

 

Zyn verdienste is wel niet groot,

 

Maar hy is me opregt genegen;

 

'k Denk door vlyt en 's Hemels zegen,

 

Krygt men ligt zyn daaglyks brood.