Het Haagsche Bosch, waarin te vinden zyn de allernieuwste liederen, die hedendaags gezongen worden

Nieuw Lied of Minne-Klagt, van Louisa en Albert.

Op een verrukkende Wys.

1.

Deze Bloempjes deze Perken,
Hooren myne minne klagt,
Vlytig, vlytig aan 't werken,
't Is Louisa die ik wagt,
Moet zy agter deze muren,
Eeuwig in dees Kerker zyn,
Ach! hoe menig menig uren,
Zugt ik hier in Minne-pyn.

2.

Schoon dit kleed van myn vermommen,

En ik eene Tuinman schyn,
Mogt zy toch nog eens komen,
Albert zou gelukkig zyn,
Maar eylaas wat doet my vreese,
Is het maar het geen ik Gis,
Zou het mogelyk kunnen weezen,
Dood is zy dat is gewis.

3.

Wat baat my uw al myn klagten,

Daar zy leid in 't naare Graf,
Wreede dood komt my verzagten,
Rukt my van de Wereld af,

[p. 62]

 

Wreede dood komt my thans nadren,

 

Grieft my met uw felle zys,

 

't Zident Bloed kruipt uit myn adren,

 

Daar gy my myn Grafplaats wyst.

 

4.

 

Voor het laast zal ik dees Bloeme,

 

Gaan besproeijen met een traan,

 

Ik plukt dit roosjen waart te noemen,

 

Dat met my in 't Graf zal gaan,

 

Dit geweer zal my bevryden,

 

Van de droefheid die ik ly,

 

Ik leg dit Roosje aan myn zyde,

 

Met een dood zoo ben ik vry.

 

5.

 

't Avondstond die komt vast nadren,

 

De Klooster deur ontsluit zig daar,

 

Men ziet door 't diepste van de bladeren,

 

't Is Louisa al te waar,

 

Afgemat en moei van 't zugten,

 

Vliegt zy naar haar waarde vrind,

 

Maar Eylaas dit zyn de Vrugten,

 

Daar zy hem doorstooken vindt.

 

6.

 

Hy ontsluit voor 't laast zyn oogen,

 

Ziet haar aan vol tederheid,

 

Valschen schein heeft myn bedrogen,

 

Ik moet na de Eeuwigheid,

 

Ja ik heb myn hert doorstooken,

 

Vliegt te rug naar uwe cel,

 

U wreede Vader is gewrooken,

 

Louisa ach vaart eeuwig wel.

[p. 63]

 

7.

 

Ademloos en moey van klagten,

 

Valt zy op zyn Boezem neer,

 

Hier zal ik myn dood verwagten,

 

Albert zegt zy komt niet weer,

 

Lieven minnaar wilt doch spreeken,

 

Zyt gy weg dan voor altoos,

 

Maar hy geeft nog taal nog teken,

 

Ik vin niet als een dorre Roos.

 

8.

 

Liefste Roosjen vol van Geuren,

 

Gy zyt nu myn Eenigst goed,

 

Mogt gy eeuwig, eeuwig duren,

 

Gy gaaft my weer nieuwen moed,

 

De dood die zal ons zaam beteenen,

 

Liefste vrind dit is ons Lot,

 

Maar hoe waggelen myne beenen,

 

Ach ik sterf o Groote God.