Den groten zee-held Paul Jonas
(1785)–Anoniem Groten zee-held Paul Jonas, Den–
Auteursrechtvrij
[pagina 52]
| |
Voys: De Winter is voorby gestreken.Een Gelders Graef vermoeit van ’t jagen,
Ging by ’t gelommert van ’t geboomt;
Smorgens in ’t krieken van het dagen,
Alwaer een aerdig Beekje stroomt:
Wat zitten rusten, En sag met pleisier,
Haer ogen lusten, Een seer aerdig dier,
Meyd van een warmoesier.
Hy stond verbaest en opgetogen,
Zo dra als hy het Meysje sag:
En sprak wat heeft de min vermogen,
ô Goon! wat of die wesen mag?
Wie kan de kragten, Van de min weerstaen?
Ik moet versmagten,
Ik sal by ’t Meysje gaen;
En spreken haer eens aen.
Graaf.
Wel overschone Veld-godinne,
De schoonste die mijn oog ooit sag:
Wie kan U zien en niet beminne?
Een Graef versoekt U dat hy mag,
U te regt genaken, Aen U soete mond;
U lipjes raken, Zoje my die gond,
Zo is mijn hert gesond.
| |
[pagina 53]
| |
Tuin-meysjes.
Een Graef mijn Heer wat’s dat te zeggen,
Versoekt gy aen my om een graef,
Wy hebben der verscheiden leggen:
Dat is geen over grote gaef:
Maer om mijn kaken,
Zo gelijk gy zegt, Om die te naken;
Dat heeft onse Knegt,
Mijn nooit so voor gelegt.
Graaf.
Mijn Lief ik ben een Graef geboren,
Dat is te zeggen een groot Heer;
Daerom so neigt na mijn u oren,
Ik versoek U in deugd en eer:
Om U te Trouwen, Was ’t met U zin:
O roem der Vrouwen, Schone Veld-godin!’Toont mijn maer weder-min.
Tuin-meysje.
Mijn Heer ’k heb order van mijn Vader,
En van mijn Meester boven dien:
Dat niemant my mag komen nader,
Als voor de sloot om my te zien;
Daer moetje blyven,
En niet verder gaen:
Mijn meester kyven,
En so ik vertrouw,
Was dat geen vreugd voor jouw.
Graaf.
Onnosele Duif ik sal u Trouwen,
En dat om U eenvoudigheyt,
De arge streken der Wee-vrouwen,
Die hebben my genoeg verleyt:
’k Zal zonder dralen, U hier wagten dan,
Gaet U meester halen;
| |
[pagina 54]
| |
Zegt dat hy niet laet,
Dat ik ’t ben die hier staet.
Tuin-meysje.
Ik heb geen tijd wilt mijn vergeven,
Mijn Tuin die legt noch ongewied:
’k Ben gister noch daerom bekeven,
En so het nu niet weer geschiet,
En hy hem vonde eer ik had gedaen:
En hy dan knorde:
Ach wat ging my aen,
Woud gy daer wel voor staen?
Graaf.
Ik zweer mijn Lief mijn uitgelesen,
Komt met u Vader en u Baes:
Gy hoeftin ’t minst niet te vresen,
Is sulk een schoonheyt noch so dwaes?
Zy gaet ô Goden! wilt my nu bystaen,
Is zy gevloden?
Zo is ’t met my gedaen,
Maer daer komt zy weer aen.
Vader.
Mijn Heer mijn Kind dat komt my klagen,
Dat gy haer in haer werk verlet:
En dat gy my iets had te vragenm
Daerom begaf ik my uit bed, En seer verslagen,
Staet mijn Heer u slaef;
Ik al so grage,
Hier aentref so braef,
Geselschap met ons Graef.
Graaf.
De vraeg die is maer of gy beiden,
Wel aenstonds soud genegen zijn?
Om van dees Dogter af te scheiden?
Te geven dese Maegd aen mijn?
| |
[pagina 55]
| |
Ik sal haer wel houwen,
U begeer en wettig Trouwen:
Zeg wat wilt gy meer?
Dat sweer ik by mijn Eer.
Vader.
Ik ken u Deugd, zy is u gegeven,
Zeg Dochter, bent gy so gesint?
Met dese Graef in den Echt te treden?
Dochter.
Ach ja! ik blyf u gehoorsaem Kind.
Graaf.
Mijn uitgelesen voorwerp van mijn min;
Gy zult nu wesen:
Door u eenvoudigheyt,
In mijn Graefschap de Gravin.
|
|