De Gids. Jaargang 144

[p. 104]

Lloyd Haft
Zes gedichten

Het kan zo plotseling gebeuren:
zo'n hemelvol stenen
uit water geworden.

Komt het door meren in 't zuiden,
woestijnen in 't westen?
Zoek geen verklaring op aarde, want

dit is de werkelijkheid.
Ieder mens heeft dan ook
een masker voor. Kalm, geduldig,

verre boven de hoeken
der tienduizend straten, staat
één witte bus doodstil.

[p. 105]

Boerenbaby (Chengtu)

 

De witharige manvrouw

 

die je grootouder zal zijn

 

hééft al tanden.

 

 

 

Bij jou moet het allemaal

 

nog komen - het ademen, het huilen,

 

de kennis omtrent Coca-Cola, Sony,

 

 

 

en de Dictatuur van het Proletariaat.

 

Neem er gerust je leven voor. De tijd

 

gaat nergens heen:

 

 

 

de manvrouw van ontelbare jaren

 

(die bukkend voor de drempel

 

haar tanden staat te poetsen)

 

 

 

schraapt haar keel aan de ochtendzon,

 

spuugt op haar eigen schaduw.

[p. 106]

Aan het meisje van het veer (Hangchow)

 

Hoeveel eeuwen heb jij al

 

gewacht, mij vanmiddag

 

naar de overkant te brengen?

 

 

 

Mij, in het najaar

 

vreemdeling geworden

 

jou te zien -

 

 

 

Gaan we. Haal die appelrode

 

meisjessjaal omhoog. Bedek

 

je wangen: zie ik je lippen niet.

 

 

 

O draai dat roer toch langzaam,

 

al wordt zo snel de schaduwrand

 

van gene oever duidelijk tot wilgen.

[p. 107]

Het altaar van de maan (Peking)

 

Het Altaar van de Maan

 

is een stel oude mannetjes

 

die zitten te schaken.

 

 

 

Nu de laatste beschermgodin

 

verdreven is, staan de poorten

 

open. Er schijnt zelfs

 

 

 

een zon: matig, nog lerend,

 

hier en daar geholpen

 

door herfstboombladeren.

 

 

 

Ongeziene vrouwen

 

schuifelen, slepen met bezems,

 

kijken voor zich uit.

 

 

 

Geen man die van zijn leven nog

 

van stelling zal veranderen:

 

ieder op zijn stenen voeten

 

 

 

veilig vastgestoken

 

door de ellenlange nagels

 

van een uitgewezen maagd.

[p. 108]

Pompoenensoep (Peking)

 

‘Een leger loopt op zijn maag’; droomvrachtwagens

 

glibberen over de bodem

 

van een kom kokend vocht.

 

 

 

En het meisje op de berm maar

 

kijken: zichzelf in legerpak,

 

het onverharde kruispunt. September,

 

 

 

bij stille zon: pompoenentijd,

 

stil zoals een vrachtwagen

 

slingert, stof stuift, zoet smaakt...

 

 

 

komen ze, de dragers: de ongelofelijke

 

opeenvolging van echte kinderen,

 

ieder met zijn handen om een kom.

[p. 109]

Zomerpaleis (Peking)

 

Uit de geur van kaneel

 

heeft men hier vroeger

 

een heel Paleis gebouwd -

 

 

 

Wrang? Weeïg? ‘Pluk een paar blaadjes...’

 

Loop langs de vijver. Kijk

 

naar dichte paviljoenen, onnavoelbare

 

 

 

lotusbladeren - geen Boeddha

 

die je bijhoudt. ‘Deze stuk wrijvend,

 

ontstaat de Essentie...’ Of heb je écht honger?

 

 

 

(Schuilend onder een grijs kapsel

 

verkoopt de vriendin uit iemands jeugd

 

zoete, lauwe broodjes.)

 

 

 

Ga maar in een rij staan

 

van duizenden levende wezens

 

met vijzels als handen -

 

 

 

‘Aldus, o Monniken,

 

werd al het begeerde

 

tot aanzijn geroepen...’