De Gids. Jaargang 95

[p. 337]

Strofen van den herfst

O hart eens als de korte zomernachten,
Waarin de dag, die naar de dooden gaat,
Verlangende op den komenden blijft wachten
En 't licht den hemel nooit geheel verlaat.

Maar dat een late najaarslucht nu slacht,
Met sterrenschijn door mistige wolkenlagen,
Om het gedoofde en het gedempte en 't zacht-
Befloerste stralen tusschen korte dagen.

[p. 338]

Uitzicht

 

Gij waart een kind, dat nachten wakker lag,

 

Een knaap, die ziek ging aan zijn eerste droomen,

 

Een jongeling, wiens drang was: elken dag

 

Gloeien als vuur en als wild water stroomen.

 

 

 

En nu? Een man staart zonder woord en zucht

 

Naar 't hooploos uitzicht van zijn laatre dagen:

 

Een kersen zon, die smelt - een najaarslucht -

 

Een middagzee, die in den mist vervagen.

[p. 339]

Ademen

 

Eenzaam bevonden onder 't flonkerstralen

 

Der najaarssterren boven de gerust-

 

Geworden wereld, wordt zich 't hart bewust:

 

Leven is niet veel meer dan ademhalen.

 

 

 

Maar dat is: in de diepten van dit dal

 

De oneindige ruimte tot zich in te leiden

 

En, na één wankel oogenblik van beiden,

 

Die te hergeven aan 't beroofd heelal.

[p. 340]

Najaarsmist

 

Het landschap dat, nu stilte en avond dalen,

 

In lage, lichte nevelen verdwijnt,

 

Is als de hemel, waar de herfstmaan schijnt

 

Door wolken heen, waarachter sterren stralen.

 

 

 

De duistre hoeven, door het land verspreid,

 

En langs den kouden weg de leege boomen,

 

Gaan in den mist te loor. De harten stroomen

 

Vol van het najaar en zijn eenzaamheid.

 

 

 

J.C. Bloem