'tGheestelijck Bloem-hofken

Beplant met veel lieflijcke Bloemkens, van verscheyden Coleuren, tot dienst van alle Liefhebbers der Cantijcke soetgeurigheydt

[p. 730]

Het hondert en drie-en-twintighste Liedt, Sprekende van een stil eenigh gherust leven hier te leyden, om Godt alleen te behaghen en niet de Menschen.

Op de wijse: Van den 103. Psalm.

Godt onsen Heer, end’ niemant meer te vreesen,
Is loffelijck, end’ wel weerdich midts desen,
Om t’onderhouden, al ons leven lanck,
Op dat men vry end’ stil, al syne daghen,
Soecke alleen den Heere te behaghen,
Wt suyver liefd’ sonder eenigh bedwanck.

Altijdts wel doen, en steedts vrolijck te wesen,

Ernstich met vlijd, de heylighe Schrift lesen,

[p. 731]

 

Met grooten lust die leeren recht verstaen,

 

En dan gheduerigh soecken te beleven,

 

Die kennis die God ons belieft te gheven

 

Door zynen Gheest altijd zijn onderdaen.

 

Oock eer aendoen mijn Overheyd bequame,

 

Sonder last’ren of schelden haren name:

 

Maer ghehoorsamigh onder haer ghebiedt,

 

Niet verkorten in gheenderhande dinghen,

 

Den vollen Tol en Schattinge opbringhen,

 

Gedenckend altijd dat God alles siet.

 

Leven oprecht en vroom in stillighede,

 

End’ eenigheyd, ghestadigh in ghebede,

 

Ons selfs neerstigh waernemen voord’ en voord,

 

Om stellen hier ons in alles gelaten,

 

Of ons de Menschen beminnen of haten,

 

Dat ons gemoedt altijd blijft ongestoord.

 

Oock buyten dienst van Hof, of Kerck te blyven

 

Om niet door gunst, of afgunst laten dryven,

[p. 732]

 

Ons oordeel, maer veel liever los en vry,

 

Als onbekent, ende ghelijck vergheten

 

Te leven hier, maer sulcks soecken te weten,

 

‘t Gheen noodich is, tot navolgingh Christi.

 

End’ vlytich zijn, om met ons eyghen handen,

 

Ons werck te doen, om bevryden voor schanden,

 

Ons huysghesin, om soecken dat te voen,

 

Met eenen red’lijcken arbeydt verheven,

 

Sonder eenighe erghernisse gheven.

 

Onsen naesten, ja in alle ons doen.

 

Om gheen schatten voor ons, hier te vergaren,

 

Die ons mochten, hier hind’ren of bezwaren,

 

Maer tot nootdruft, en verder niet besorght,

 

Want voedsel, end’ decksel, hebbend’ verkreghen,

 

Dan zijt vernoeght, end’ niet meer sijnd’ verleghen,

 

Maer vast vertrouwend’ op ons stercke Borght.

 

O Heer ick bidd’, wilt ons hert soo bereyden,

 

O Heer wilt dat, door uwen Geest gheleyden,

[p. 733]

 

O Heer, dat het mach vlieden, ydel eer,

 

O Heer, oock menschen gunst hier op der Aerden,

 

Maer Heer, de gunst uws lieven Soons vol waerden,

 

O Heer, gheeft dat die noyt van ons en keer.