Geschenk voor Nederlands jufferschap

[p. 1]

Mijne laatste beede.

Vrienden! als ik na mijn lijden,
Rust in 't graf, bevrijd van leed;
En dat meisjen ook mogt lijden,
't Geen vergeefsch mij klagen deed.
Vrienden, slaat mijn bee niet af
Als ik rust in 't stille graf.
Als ik rust in 't stille graf.

Doe mijn kleine harp dan pronken,
Op mijn graf, in 't waglend gras,
Waar de Maan heur kan belonken,
Die mijn troost bij 't klagen was;
Die zo vaak mijn kwijnend hart,
Hulp verschafte in bittre smart.
Hulp verschafte in bittre smart.

Mooglijk zal zij zich verkloeken,
't Meisjen, dat mij kwijnen deed!
Om mijn rustplaats op te zoeken,
Tot vermindring van haar leed;

[p. 2]

 

Ligt, bij 't grievend henen gaan,

 

Schenkt haar oog me' een stille traan.

 

Schenkt haar oog me' een stille traan.

 

 

 

O! hoe wil mijn harp dan trillen,

 

Ruisschen met een zacht gewoel!

 

't Koud gebeente zelf zal rillen,

 

Mooglijk vatbaar voor gevoel:

 

Vrienden, slaat mijn beê niet af!

 

Als ik rust in 't stille graf.

 

Als ik rust in 't stille graf.

 

 

 

M.