De drie kemphaantjes

[p. 86]

Vermakelyke klugt, van een boer genaamt Jan de Duyvel.

Stem: Moeder ik heb den keyzer gezien

Vriende ik weet een viese klugt,
Gy zult lachen met genugt,
’t Is van eenen zotten Boer,
Een ieder heeft zynen toer,
Hy woonde een uurtje buiten de stad,
Dronk hem alle dagen sat,
’t Was zyn vrouw een droevig spys
Den knegt en ook de meyd.

Den knegt die sprak heel disperaat,
Zoo dat hier niet anders gaat,
Dan zal ik verhuyzen gaan,
En ik laat alles staan,
Of laat my van dezen nagt,
Doen het geen ik heb gedagt,
Ik zal deeze zatte pry,
Doen leven gelyk als wy.

Het vrouwtje sprak verblyd van geest,
Zout gy dezen zatten beest,
Dan nog konen wenden af,
Ik zal u beschenken braaf,
En nog maaken een nieuwd kleed.
Zonder dat het niemand en weet,
Maar zyn lyf geen schaden doet,
Den knegt die zyd’ dat is goed.

Den knegt die kleede hem in een vel:
Gelyk den duyvel uit de hel,
en hy lag op zyn loer,

[p. 87]

 

Voor dezen zatte Boer,

 

Het was in den avont laat,

 

Dat hy swymelde langs de straat,

 

En toen kwam hy dronken t’huys,

 

Hy maakte een groot gedruys.

 

 

 

Hy vloekte als een booze geest,

 

Deezen boer en zatten beest,

 

Hy sloeg zyn vrouw en ook de meid,

 

De knegt die dagt ’t is myn tyd,

 

Hy liet hem vallen al door de schouw,

 

Hy pakte de meester by zyn mouw,

 

Hy liep ’er mee de schoorsteen in,

 

’t Is nog maar een begin.

 

 

 

Hy kroop ’er mee de schoorsteen uit,

 

Den boer die schreeuwde overluyt,

 

Ach! myn heer den duyvel goed:

 

My dog nu geen kwaad en doet;

 

Houd dog op voor dezen keer,

 

Ik wil doen geen zonden meer,

 

Ik zal doen al wat ik kan,

 

Gelyk als een eerlyk man.

 

 

 

Ligt dan daar, gy zatte boer,

 

In den drek al op de vloer,

 

De knegt liep stilletjes weer in huys

 

Hy maakte doe niet veel gedruys,

 

Hy kleede hem weer op ’t zelfde uur

 

De boer die klopte al op de deur

 

En sprak bedroeft van sin

 

Ach, vrouwtje laat my dog in.

 

 

 

Het vrouwtje sprak ach kameraad

 

Leeft gy nog, ach lieve maat

 

Want ik beef gelyk een ried

 

Van dat daar is geschied

 

Waar vloog gy daar zoo naer toe

[p. 88]

 

De boer die sprak ik weet niet hoe

 

Maar ik zal ’t u zeggen gaan

 

Gelyk ik heb verstaan.

 

 

 

Het was de duyvel boos en vals

 

Hy brak my byna de hals

 

Hy verweet my alle myn kwaad

 

Gy weet wel hoe dat het gaat

 

En hy wou my wreed en vel

 

Nog gaan sleepen al naar de hel,

 

En ik riep ach, ach, myn heer

 

Pardon voor deeze keer.

 

 

 

Hy liet my vallen op den grond

 

In den drek of in den stront

 

Zie hoe dat ik ben gesteld

 

Van allen dat groot geweld

 

Ik vraag nu vergiffenis

 

Het vrouwtje die waste hem voor gewis

 

Van zyn hooft tot aan den voet

 

Siet wat dat de liefde doet.