Delfschen Helicon ofte grooten Hollandschen nachtegael

[p. 8]

Nieuw Liedeken.

Voys: Belles Barsiters Jean Patro.

POliphenus aen de strande,

Doe de brande,

Sijn wreed hert in heete min,
Met een Zeyssen hy hem weerde,

En hy keerde,

Met zijn een Oog t' Zee-waert in.

Sevenmael sag hy rondomme,

Is geklommen,

Op een hoge Rots aen Zee,
Daer hy op sijn Ruys-pijp neurde,

Hoe hy treurde,

Om een Nimphje Galathe.

Galathe heeft hy gesongen,

Sal den Jongen

Poliphemus noyt sijn brant,
Met sijn Water-Nimph verkoelen,

Maer ik voelen,

Dat den Ethna my vermant.

Galathea komt wat nader,

Denkt mijn Vader,

Is een Zee-God onbevreest,
Voor Jupijn nog voor sijn donder,

Ist geen wonder,

Ben ik noyt vervaert geweest.

Galathe braveert de werelt,

Geen bepeerelt,

Is so eel als sy Jupijn,
Sy is blosender als Flora,

Trots Aurora,

Klaerder als een Kristalijn.

Uyt u Oogjes Paragonne,

Haelt de Sonne,

Al haer schijnsel diese geeft,
Gy verdooft de Silvere Mane,

Ja Diana,

By haer schoonheyt en heeft.

Dus mijn schoonste Galathea,

Oogt mijn Vee na,

't Geen de Cytlops bergen dekt,
En mijn koerts bedwingt de landen

En de Sanden,

Also wijd ons Landtschap strekt.

Ick heb (o Godin volwaerde)

In mijn Gaerde,

Al de vrugten Pomane,
Daer ik op mijn Pijp sal speelen,

En sal queelen,

Aengenamer dan Orphe.

Gy segt ick heb maer een Ooge,

Siet om hooge,

Phebus heeft 'er ook maer een,
Sonder dien was Aerd' en Hemel,

En 't gewemel,

Van de sterren noyt en scheen,

Noyt hiel hy sijn oog in 't Westen,

Dan ten lesten, keerde hy hem rasent om,
Om sijn Galathees beminde,

Te verslinde,

Gaf een ysselijck gebrom.

Van dit grouwelijck na botsen,

Spleet den Rotsen,

Van den Berg Etna heel,
Galathea die teeg aen 't vlugten,

Dog 't sugten,

Was tot Acris agterdeel.