De C.L. psalmen des conincklijcken propheten Davids

Psalm. XC. Domine refugium.

Op de Voys: Het syn doch Salich alle die.

HEEr Godt ghy onse Toevlucht zijt,
Eer dan die Berg' end' Aerde wijt,
Werden tot onsen Erve,
Van Eewicheyt in Eewicheyt,
Bendt ghy een Godt: nae dijn bescheyt,
Die Menschen so heen sterven.
Ghy segt, ghy menschen comet weer,
Want Duysent Jaer syn by u HEER
Als eenen dach, End' even
Als een Nacht waeck die is verleen,
Ghy laetse Stroomwijs varen heen,
Syn als een Droom daer neven.

2. Als Gras verwand'len sy al snel,
Dat smorgens bloeyt, en staet seer wel,
En tsavonts is verdorret,
So even worden alle wy
Verwandelt end' verwoest van dy,
Wanneer ghy zijt Verstooret.
Ons Misdaet is in dijn Ghericht,
Ghy brengt ons heymlicheyt int Licht
Dijn Aensicht can't op decken,

[fol.  Cx.v]

 

Soo haest als aengaet uwen Thoorn

 

Ist al met onsen Tijdt verloorn,

 

T'gaet door als een ghespreke.

 

 

 

3. Ons Ouderdom hier int ghemeyn,

 

Syn Thienmael seven Jaer alleyn,

 

Wanneert dan coemt al hooghe

 

Soo zijnder Tachtich Jaer bereyt,

 

End' is nochtans Kactijvicheyt,

 

Wy gaen wech oft men vloghe.

 

Maer wie ghelooft dijn thoorne swaer,

 

En vreest dyn Grim te rechte daer?

 

Leert ons aen t' Sterven dencken,

 

Dat wy verstandich werden weer,

 

Keert dy tot ons, dyn Knechten, Heer,

 

Wilt dyn ghenade schencken.

 

 

 

4. Vervult ons vroech met dyn Ghenaed',

 

End' ons wel vrolick roemen laet,

 

Wilt ons doch weer vervreughen,

 

Nae dien wy langh' gheplaghet zijn,

 

Veel Drucks gheleden ende Pijn,

 

So wilt ons weer verheughen.

 

Dijn Knechten thoont dijn Wercken (Heer)

 

Haer Kind'ren dyne groote eer,

 

O Godt dy tot ons weynde,

 

Ghy zijt ons Sterckte en Cieraet,

 

T'werck onser handen vroech en laet,

 

Bevoordert end' voleynde.