Apollo's vastenavond-gift. Voorzien met de nieuwste en aangenaamste minne- harders- en bruylofs gezangen

Zang van Marcellio op verzoek van Tauriso.

Stem: Si tanto gratiosa.

WAt lyd' ik droeve pynen,

Na dat ik eens myn Nymphjes lonkend' oogen

Zag als eene Zonne schynen.

Waar heeft die glans myn ziel niet toe bewogen?

Geen mensche zyn,, 'er die dees pyn

Vermogen te verdragen:

Of 't lieve leven,, Dat zou 'er flux begeven,

Door die slagen.

En was ik van de steenen,

Of vyerig staal, en wreede yzer-bergen,

Zoo zou 'k niet konnen weenen,

Noch myn gezigt met zoo veel tranen tergen.

Een schoone plaagd,, My, ik verdraagt.

Dat weet ik altyd zeker.

Wat stof my maakte,

Of hoe 'k in liefde raakte

Is onzeker.