De Amsterdamse gaare-keuken, met den blyhertigen op-disser
(1736)–Anoniem Amsterdamsze gaare-keuken, De–
AuteursrechtvrijStem: van de Quesel.
WIe heeft sijn leven?
Sulk een klugt gehoord
Als ik sal geven,
Te kennen regtevoord,
't is van een aerdig dier,
die veel nam haer pleysier
Met haer vryer wild weten,
Als haer meester en vrouw,
waren ten eeten.
Sy was woonagtig
Alhier in dese Stad,
by een Heer magtig,
Versien van geld en schat,
En dienden langen tijd,
By hem voor een dienstmeyt
Niemand wist van haer streken,
of van haer snoo beleid,
So 't is gebleken.
Sy had een vryer,
dat een Trompetter was,
Een brave strijer,
die haer veeltijds genas,
Als 't hek was van den dam,
So liet dit zoete lam,
Hem zagjes binnen kommen,
dan was het al vetpot,
daer was geen schroomen.
Daer wierd gedronken,
lekkere wijn brullee
En braef geschonken,
Chocolaet Coffy en Thee
't was lief nog eens gekust,
Volbrengt mijn minnelust,
Gy kond na u begeeren,
Al wat u hartje lust,
Maer commanderen.
Hy speelde zagjes,
met zyn Trompet-marijn
Schier heele nagjes,
wie zouder dood voor sijn
Dat ging besonder soet,
En 't was van 't heerschaps goed,
daer zy haer buik mee vulden,
Daer zy zoo menigmael
samen van smulden.
| |
[pagina 75]
| |
Maer ag de drommel,
de saek raekt heel verbruid,
Want ziet de bommel,
Begon te breken uit,
Haer rokjes wierde kort,
Men weet niet wat'er schort,
Het water ging haer quellen,
dat menig jonge Meid,
de buyk doet zwellen.
Men was verwonderd,
En wist niet wat 't beduid,
Niemand en konder,
de saek regt krijgen uit,
Al haer roepen dat was,
Ik ben niet wel te pas,
Og mijn buik en dermen,
dat doet mijn jonge maegt,
Zo droevig kermen.
men liet ontbieden,
de Iuffrou haer Cousijn
Het moest geschieden,
het meysje bleef vol pijn!
dat was een goed Doctoor,
die zey tegen Sinjoor
Men sou was 't zijn begeren,
dees lieve zoete maegd,
Eens sagt klisteren.
Maer laes og ermen,
dat holp zo veel als wind
Sy bleef al kermen,
dat soet lieve kind
den Doctor die besag,
haer water dat by nagt,
vergaerd was, Wie zou droomen?
Sprak hy dat hier een kind,
zo ras zal komen.
Sonder ontfermen,
moest zy de deur strak uit
daer holp geen kermen,
Nu zit dees lieve bruyd
Vast sonder bruidegom
hy ziet na haer niet om,
Nu doet zy niet als krijten,
En moet in schand en smaed
haer tijd verslijten.
Dienstmeysjes alle,
hier word gy door geleerd
dat zulk malle,
Veel in droefheid verkeerd
Weest trouw en heus van mond,
Boud op een vaster grond,
So word gy niet bedrogen,
Al dees onnosele maegd,
houd dit voor oogen.
|
|