De Amsterdamse gaare-keuken, met den blyhertigen op-disser

t'samenspraek tusschen een Moeder en haer Dogter en een schilder.

HElaes! Wat droefdheid wat smert,
Voel ik in mijn jonk hert,
Cupidoos schigten,
Die bragten mijn in gequel,
mijn hertje stigten
Een fraey fris Iong gesel.

Wel dogter bend gy dol of zot!

Of houd gy mijn de spot
U jonge jaren,
Die zijnder nog veel te vroeg.
Wagt u van paren,
Gij hebt'er nog tijds genoeg.

[p. 46]

 

Moeder drie maenden gepasseert,

 

Heb ik 'er op 't schip geleerd:

 

van een Schilder:

 

Die schonk 'er mijn zijn Portret,

 

Ia moeder ik wilder

 

nu wesen op 't Egte bed.

 

Wel dogter schort u dan den trouw,

 

Of wild gy wesen een vrouw,

 

Ik hoor dat Steven,

 

Ons aldernaeste Buurman,

 

Sijn trouwtje wil geven,

 

Aen u mijn Dogter dan.

 

Wel dogter werd dog niet so quaed!

 

maer hoord na wijsen raed,

 

Steven heeft schijven,

 

en alles wat daer by hoord!

 

Gy zult'er by blijven,

 

En wonen in zyn poort.

 

Ik woon veel liever in een huys,

 

Al was het maer een kluys,

 

Als by een steven,

 

Te woonen op een Kasteel,

 

mijn hertje moet leven,

 

By een schilders Pinceel.

 

Wel dogter bend gy dan bevrugt,

 

Dat gy om hem so sugt,

 

ik Moet ik sterve,

 

Hy heeft'er geleid de grond,

 

sijn eerste verwe!

 

Heeft mijn jonk hert doorwont

 

Dogter hoe lang is het geleen,

 

dat gy met den Schilder gong heen,

 

moeder drie maenden,

 

Als ik was in de schou,

 

Hy deed 't gestadig,

 

Al wat ik maer hebben wou.

 

Dogter bend gy dan bevrugt,

 

dat gy om hem so sugt,

 

moeder ik sorgen,

 

mijn rokken worden so nauw,

 

dat 's alle morgen,

 

word myn jonk hert so flaeuw.

 

Wel dogter maekt dog geen getier,

 

haelt myn den schilder hier,

 

dat geestige quantje:

 

die schilder kant so net!

 

hy voelde met zyn handje

 

En boorden met syn Lancet.

 

Moeder geeft myn dan u kind!

 

dat tot myn is gesind

 

schilder verheven

 

myn dogter is u gegunt

 

schildert na 't leven

 

Zo dikmaels als gy kund.