De Amsterdamsze gaare-keuken

[p. 40]

t'Zamenspraak tusschen een Moeder met haar Dogter en een Schilder.

Op een aangename Wys.

Helaas! wat droefheid en wat smert, Voel ik in myn jonk hert, Cupidoos schigten, Die bragten myn gequel, Myn hertje stigten, Een fraay fris jong gezel.

Wel dogter bent gy dol of zot, Of houd gy met myn de spot, U jonge jaren, Die zyn 'er nog veel te vroeg, Wagt u van paren, Gy hebt 'er nog tyds genoeg.

Moeder drie maanden gepasseert, Heb ik 'er op 't Schip geleert, Van een Schilder, Die schonk 'er my zyn portret: Ja Moeder ik wilder, Nu wezen op 't Egte bed.

Wel dogter en werd dog niet zo quaad, Maar hoord na wyzer raad, Steven heeft schyven En alles wat daar by hoord, Gy zult 'er by blyven En woonen in de poort.

Ik woon veel liever in een huis, Al was het maar een kluis, Als by ons Steeven, Te woonen op een Kasteel, Myn hertje moet leeven By een Schilders Penceel.

Wel Dogter bent gy dan bevrugt, Dat gy om hem zo zugt, Moet ik sterven, Hy heeft 'er geleid de grond. Syn eerste verven, Heeft myn jonk hert doorwond.

Dogter hoe lang is het geleen, Dat gy met den Schilder ging heen, Moeder drie maanden, Als ik was in de schou, Hy deed gestadig, Al wat ik maar hebben wou.

[p. 41]

 

Dogter bent gy dan bevrugt, Dat gy om hem zo zugt; Moeder ik zorgen, Myn rokken worden zo naauw, Dat 's alle morgen, Word myn jonkhert zo flaauw.

 

 

 

Wel Dogter maakt dog geen getier, Haald myn den Schilder hier, Dat geestig Quantje, Den Schilder kan zo net, Hy voelde met zyn handje En boorden met zyn Lancet.

 

 

 

Moeder geeft myn dan u kind, Dat tot myn is gezint; Schilder verheven, myn dogter is u gegunt, Schilder na 't leven, So dikwils als gy kunt.