De Amsterdamsze gaare-keuken

[p. 16]

Vryagie tusschen een Jonkman en een jonge Dogter.

Op een Aangenaame Wys.

JOnkmans trekt 'er uit ter muiten, Gaet met u lief naer buyten, Al in dat groene dal, Daer de Vogelen zingen al; Hebt gy een lief die u bemint, Ziet dat gy haer hert bemint, Wilt u niet lang beraen, Doet als haer vader heeft gedaen.

Ik ging my lest vermeyden, Buyten aen een groen heide, Alleen op myn pleizier, Want ik zogt een venus dier, Daer vond ik een meisje aen een kant, Met blaeuw blommetjes in haer hand; Doen ik dit wierd gewaer, Voegden ik my straks by haer.

Ik zey myn Engelinne, Gy zyt die ik beminne, Mogt ik eens troost ontfaen, Al myn klagen was gedaen; Mogt ik nemen myn plyzier, Ik zong 'er een deuntje na de zwier! Ach overschoon Ionkvrouw, ik schonk u terstond myn trouw.

Ionkman al u flatatie, Dat is maer om de gracie En om te winnen myn hert Dan waer ik in druk en smert: 't om te plukken myn bloempje teer, Dan was het adieu myn eer En gy steekt u schuyt van kant, Dan bleef Cato in groote schand.

Den Hemel zal 't getuigen, Hoe ik voor u zal buigen, Myn overschoon Godin, Die ik als myn ziel bemin, Liever laet ik myn dood slaen, Als u

[p. 17]

 

te verlaten gaen, 'k Trok liever uit het Land, Als u te brengen in schand.

 

 

 

Ionkman houd op van klagen, Ik zal't myn Vader vragen, Of 't hem believe zou, Om te wezen u huisvrouw En toen ik by haer Vader quam, met myn alderliefste Lam, Toen vraegde ik hem fyn, Of het myn huisvrouw mogt zyn.

 

 

 

Den Vader sprak met eere, Zy is nog jonk en teere, maer ik ontzegze u niet, Brengze myn in geen veen verdriet; Ik wensch u veel geluk daer mee, Leeft met haer in peis en vree, Tot dat gy zyt te zaem, Twee zieltjes in een lichaem.