De Amsterdamsze gaare-keuken

Het Gastmael van een Advocaat, die zyn zelfs inbeelden dat hy dood was en hoe hy herstelt is.

Stem: Van de Parnassen Berg.

Hoord wat 'er is bedreven, Vrienden luystert na dit lied, Dat ik te kennen geven,

[p. 4]

 

't is tot Rotterdam geschied, Al van een Advocaet, Zeer schrander in der daed, Hoe dat hy op een tyd, Raekte zyn zinnen kwyt: Van 't Regthuys kwam hy treden, Daer hy had een zaek beplyt.

 

 

 

Zo als hy t'huys quam treden, Ging hy aen stonds na zyn bed, De vrouw die dagt op heden, Wel wat of myn man dog let, Dat hy zo zonder praet, Terstond na bed toe gaet; Zy sprak myn Lief minjoot, Wat is u droefheyd groot: Hy zeide laet myn leggen, Want gy ziet ik ben dood.

 

 

 

Dat deed de vrouw verschrikken, Dagt wat raer bescheyd is dat; Zy wou hem gaen verquikken, Met wat wyn of ander nat En komt zo by haer Man, heeft hem gesproken an; Het is tot u geryf Hy sprak tegen zyn wyf, Ik ben al uit de Waereld En gelyk de dood zo styf.

 

 

 

Zyn vrienden wilt het weten, Kwamen kyken wat hem schort: Gy diend wel wat te eten, Of gy doet u lyf te kort: Zy spraken zoet en zagt, Maer hy sloeg het geen agt En dan eens met gewelt, Daer hy bleef zo gestelt En sprak ik ben gestorven, Van de dood ter neer geveld.

 

 

 

Daerom laet myn nu rusten, Want al die gestorven zyn, Geen eeten meer en lusten, Of zy weeten van geen pyn, Wat helpt myn het brood; Want ik ben nu al dood, Zo beelde hy hem in En 't stond vast in zyn zin! Het praten mogt niet baten, 't Was om niet wat met begind.

 

 

 

Het duurde zeven dagen, Dat hy niet in't minst genood, 't Was hem in 't hooft geslagen, Want hy meende hy was dood; Hy was 'er digt aen toe, Of hy zou sterven doe, Maer men dagte een

[p. 5]

 

list, Daer hy niet af en wist, Zy dekten daer een tafel, Met veel spyzen opgedist.

 

 

 

Terstond quamen de lieden, Die men daer had toe verzogt, Op dat het zou geschieden, 't Geen dat zy hadden bedogt: Die gingen haer ontkleen, Tot op haer naekte leen, Daerover een wit hembt, Gelyk men is gewent, Gelyk als doode luiden, Zitten aen een tafel jent.

 

 

 

Zy aten en zy dronken, En zy waren zeer verheugd: De zieken lag te ronken, Dog wat hoor ik daer voor vreugd: Hy sprak met goed fatzoen, Wel wat is hier te doen, Ik hoor een groot rumoer, Van d'duyker of zyn moer, Wat zitten daer voor menschen, Aen de tafel op de vloer.

 

 

 

Zy spraken wy zyn dooden, die hier zitten aen den dis, wy komen u ook noden, Om te eeten vleesch en vis; Wy leven zoet en wel En hebben geen gekwel; Wy drinken ook de Wyn En weten van geen pyn; Gy zyt nu kort gestorven, Komt wilt met ons vrolyk zyn.

 

 

 

De zieken sprak met wonder, Wel eeten de dooden dan, Dat is al wat byzonder; Ia zo sprak een dooden man, Wy eeten onbevreest En vermaken onze geest, Komt hier ook mede by En zet u nevens my: De zieke sprong uyt 't bedde En ging zitten in de rey.

 

 

 

Hy at zo veel hem lusten, Met de dooden altemael, Men gaf hem wat te rusten, En een zoopje voor zyn quael En met een groote list, Zonder dat hy het wist, Hy dagt het waer te zyn, Al dooden die daer zyn, Daer hy mee zat te eeten, Maer het was een looze schyn.

 

 

 

Doen ging hy leggen slapen, Wel tien uuren agter een, Zonder eens te ontwaken, Of te roe-

[p. 6]

 

pen zo het scheen: Zy dagte hy was dood, Maer 't had voor waer geen nood, Want hy quam naderhand, Weder tot zyn verstand, Toen loofden zy den Heere, Want het komt van hooger hand.