VIII Vreemdelingenbeleid

Algemeen perspectief

In een drietal boeken heb ik de verhouding moderniteit versus islam aan een nader onderzoek onderworpen en uitgewerkt. In mijn boek De verweesde samenleving (Utrecht, 1995) ga ik op onderzoek uit naar de culturele bronnen van de moderniteit, globaal gesteld het, geheel aan kernnormen en -waarden van wat wij noemen de westerse, ontwikkelde, kapitalistische, parlementair-democratische wereld met een sterke aandacht voor de universele rechten van de mens in het algemeen en de mensenrechten in het bijzonder. Dit onderzoek leidt via een historische benadering tot het aanwijzen van de drie culturele oerbronnen van de moderniteit, te weten: het jodendom, het christendom en de Verlichting annex het humanisme. Op basis van dit historische onderzoek kom ik tot de formulering van het opmerkelijke amalgaam wat dit oplevert aan kernnormen en -waarden, op basis waarvan de moderniteit functioneert en zich nog steeds ontwikkelt. In mijn boek Tegen de islamisering van onze cultuur. Nederlandse identiteit als fundament (Utrecht, 1997; opnieuw uitgegeven als De islamisering van onze cultuur, met een kritische reactie van imam Abdullah R.F. Haselhoef, Uithoorn, 2001 (zie hieronder)) houd ik deze kernnormen en -waarden tegen het licht van de cultuur van de islam. Dit onderzoek levert op dat er nauwelijks sprake is van een liberale, geseculariseerde versie van de islam (eigenlijk alleen in de kring van geleerden en schrijvers), maar zeker wel een fundamentalistische, zeer invloedrijk versie van de islam, ook wel politieke islam genoemd. Met kracht geformuleerd en gerealiseerd in Iran, na de verjaging van de westers georiënteerde Sjah van Perzië, door de geestelijke, imam Khomeiny, ook wel ‘ayatollah’ genoemd. Nog steeds destabiliseert de niet geseculariseerde,

fundamentalistische versie van de islam (ook wel politieke islam) Iran en heeft president Khatami de grootste moeite de liberaalprogressieve meerderheid van het parlerment in Iran te beschermen tegen aanvallen van de geestelijkheid, die optreden in het officiële orgaan van ‘de hoeders van de revolutie’ dat alle parlementaire wetgeving en alle regeringshandelen aan hun interpretatie van de Koran toetst en door een veto kan treffen. Daarnaast opereert de zogenoemde religieuze politie, buiten en boven de wet gesteld, nog steeds als gedachtepolitie: volstrekt willekeurig en als gelegitimeerde staatsterreur. Bovendien is de rechterlijke macht niet onafhankelijk en opereert deze niet zelden als verlengstuk van ‘de hoeders van de revolutie’, hetgeen in onze ogen volstrekt achterlijke vonnissen en dito straffen oplevert. De politieke islam heeft zich vanuit Iran als een razendsnel vuur dan wel als een veenbrand verspreid over de gehele islamitische wereld en er is nog steeds geen halt aan toegeroepen. Er is geen islamitisch land ter wereld waarin onze kernnormen en -waarden worden gerespecteerd, laat staan dat getracht wordt ze na te leven in daden en in wettelijke regelingen. Zelfs het meest geseculariseerde islamitische land, Turkije, nota bene lid van de nato, weet in de verste verte geen rechtsstaat en parlementaire democratie naar westerse snit gestalte te geven. Het zijn daar de militairen die de kernnormen en -waarden van de moderniteit, sedert de grondlegger daarvan - Atatürk - die aan het begin van de vorige eeuw met harde hand instelde, bewaken en zonodig met keiharde repressie handhaven. Voorwaar, niet iets waar wij mee uit de voeten kunnen en vooralsnog, naast de stagnerende ontwikkeling van de economie, het voornaamste struikelblok voor Turkije om toe te mogen treden tot de eu.

Laat ik het maar eens krachtig zeggen: vanuit ons perspectief gezien - dat van de moderniteit - is veel van wat de islam en haar cultuur uitdraagt verwerpelijk dan wel volstrekt achterlijk. Hetgeen ook blijkt uit onze grote economische, technologische, wetenschappelijke en culturele voorsprong, indien althans de ontwikkeling en veelvormigheid alsmede het succes daarvan mag worden gezien als een voorsprong. Dat neemt niet weg dat ieder volk, dat iedere cultuur recht heeft op zijn eigen ontwikkeling, de richting daarvan en bovenal het tempo waarin. Voor mij betekent dit dat de islam en zijn cultuur het voor het zeggen heeft in zijn deel van de wereld. Daar

staat tegenover dat wij het voor het zeggen hebben in ons deel van de wereld en dat wie van ver en bovenal van anders komt zich heeft aan te passen. Niet aan alles, maar wel aan wat wij zien als onze kernnormen en -waarden, daarin zijn wij fundamentalisten en behoren dat ook te zijn. Overigens niet door erop los te slaan en te bombarderen, maar door het woord als wapen te hanteren. Alleen daar waar wij rechtstreeks in lijf en goed worden bedreigd hebben wij het recht ons gewapender hand te verdedigen, hetgeen temeer geldt indien wij rechtstreeks worden aangevallen.

In mijn boek 50 jaar Israël, hoe lang nog? bezie ik het conflict tussen de staat Israël enerzijds en de Palestijnen anderzijds langs de scheilijn van moderniteit versus joods en islamitisch fundamentalisme. De fundamentalisten aan beide zijden van de demarcatielijn, de Yihad, Hamas en Al Fatah enerzijds en de religieus-orthodoxe joden anderzijds, blokkeren elk vreedzaam vergelijk. Had aan beide zijden de moderniteit de overhand, dan zou al lang een redelijke oplossing zijn gevonden. Bijvoorbeeld de oplossing van een federaal Israël met een federale regering en een federaal parlement van joden en Palestijnen en twee deelstaten, een joodse en een Palestijnse deelstaat met een joods deelstaatparlement en deelstaatregering en dito voor de Palestijnen, waarbij men na verloop van tijd wellicht tot de conclusie kan kornen dat men het met een gezamenlijk joods-Palestijnse staat wel af lean. Groot is het gezamenlijke grondgebied tenslotte niet en ook de bevolkingsomvang is niet echt groot. Dit alles wordt onmogelijk gemaakt door de woeker van het fundarnentalisme aan beide zijden. Want ja, indien Jahweh c.q. Allah zo onnadenkend is om het land twee keer weg te geven en indien je zeker weet dat dit zo is, ja dan is het jouw religieuze plicht om desnoods met inzet van jouw eigen leven dit land te verdedigen c.q. te heroveren. Hetgeen elk vreedzaam vergelijk onmogelijk maakt.

Dit alles neemt niet weg dat de staat Israël een rechtstreekse erfenis is uit de donkere bladzijde van de West-Europese geschiedenis, de bladzijde van de holocaust op 6 miljoen joden. Dat schept voor West-Europa in het bijzonder en voor de moderniteit in het algemeen de dure plicht de staat Israël tegen vernietiging te beschermen. Zoals het ook de erkenning vereist dat de staat Israël in de strijd tussen moderniteit en islam al decennialang de kastanjes uit het vuur haalt voor de moderniteit.

Sedert president Bush van de vs zijn hersenloze, wereldwijde oorlog tegen het terrorisme heeft gedecreteerd is de vs zijn positie van bemiddelaar in het conflict in her Midden-Oosten kwijt. Wat immers moet hij stellen tegenover het generaleske, bruuske en militair keiharde optreden van de huidige premier van Israël en ex-generaal, Sharon? Wat doet hij anders dan oorlogvoeren tegen het terrorisme, zoals ook Rusland dat doet in Tsjetsjenië en China in haar buitengebieden? Daar valt geen speld tussen te wringen en dat is jammer genoeg.

Ondertussen is het verstandig indien de moderniteit krachtig afstand neemt van zijn door met name de islam opgedrongen schuldcomplexen. De islam voelt zich superieur en achtergesteld tegelijkertijd. Hun armoede, hun economische, technologische, culturele en wetenschappelijke achterstanden zouden aan ons, het vrije Westen, te wijten zijn. Wij, de moderniteit, exploiteren deze zielepoten en zouden hen leegzuigen. Nu zal dat zeker zo nu en dan gebeuren, maar dan toch altijd in eendrachtige samenwerking met hun eigen economische, bestuurlijke, politieke en maatschappelijke elites. In de eerste plaats wordt het volk uitgebuit, leeggezogen en besodemieterd door haar eigen elites, ook in het o zo zielige Palestina van roverhoofdman Arafat, alias de president van de Palestijnse Autoriteit! Met recht een autoriteit, zonder democratie en zonder ook maar iets van rechtsstaat. Zo is het nu en zo was het gedurende een lange historie. De moderniteit kan het economisch gezien heel goed stellen zonder het islamitische deel van de wereld. We hebben hen echt niet nodig, omgekeerd denk ik van wel, maar daar moet men op eigen kracht maar achter zien te komen of niet natuurlijk, even zo goede vrienden! Dat betekent zonder meer dat wij ons in hun deel van de wereld hebben te gedragen als gasten voor zover we gewenst zijn en dat wij hun huis niet hebben over te nemen, zoals dat voor hen geldt voor ons deel van de wereld. Dus weg met die Amerikaanse strijdkrachten uit Saoedi-Arabië, die andere strategische vergissing van de Bush-dynastie in de vs.

In het najaar van 2001 (herdruk januari 2002) heb ik mijn boek over de islam opnieuw uitgebracht, herzien, geactualiseerd en voorzien van een nieuw eerste hoofdstuk over 11 september en het vervolg daarop, onder de titel De islamisering van onze cultuur. Nederlandse identiteit als fundament. Het woord als wapen, met daarin opgenomen

een kritische reactie daarop van imam Abdullah R.F. Haselhoef. Het begin van een zeer noodzakelijk debat in ons land, waarin de modernen en de islamieten van velerlei snit in ons land elkaar de nieren proeven. Weg met het cultuurrelativisme! In plaats daarvan een open en helder debat, waarin grenzen verkend en ten slotte ook getrokken worden.

Hieronder volgen de kernnormen en -waarden van de moderniteit, zoals ik deze in dit laatste boek heb benoemd en toegelicht. Voor meer informatie kunt u de drie bovengenoemde boeken raadplegen, naast natuurlijk een scala aan andere geschriften terzake, ik heb er, zeker internationaal gezien, bepaald niet alleen over geschreven!

Het hoeft geen beroog dat het in de cultuurgebieden en staten waar de islam dominant is enigszins anders is gesteld, om het maar eens eufemistisch uit te drukken.

Een zelfde verlossing van ons moderne schuldcomplex geldt het vraagstuk van de slavernij en de ontwikkelingshulp. De slavernij is een hoofdstuk uit een ver verleden, maar daarom mogen de feiten nog wel spreken. De slavenhandel en de slavernij zijn bedreven door de voorloper van de moderniteit, door onze voorvaderen dus. Maar geen slavernij en slavenhandel zonder de hartelijke medewerking van de eigen elites der slaven, stammen en koninkrijken. Zij leverden hen uit aan de tussenhandel, voornamelijk bedreven door Arabieren, die merkwaardig genoeg buiten het schuldplaatje blijven van de geestdrijvers die nu financiële compensatie van het hun voorvaderen aangedane leed eisen. De tussenhandel, de Arabieren dus, brachten hen vervolgens naar de kusten en van daaruit namen wij, de blanken, de voorlopers van de moderniteit, het over. Het is in hedendaagse ogen een wreed hoofdstuk uit de geschiedenis, niet alleen uit onze geschiedenis, maar ook die der Afrikanen - daders en slachtoffers - en die der Arabieren. We zouden het nu niet weer zo kunnen en niet zo doen. Hoewel, de Arabieren gaan er in een ietwat gemoderniseerde vorm nog steeds mee door! Geen enkele reden dus om ons schuldig te voelen, zeker niet indien terecht de dochter de daden van de vader niet mogen worden aangerekend, en al helemaal geen reden voor financiële compensatie. Zij die zeggen nog steeds last te hebben van het verleden van de slavernij van hun verre voorvaderen horen thuis bij de psychiater en niet aan de onderhandelingstafel over een financiële compensatie. De fout is gemaakt met de knieval voor de joodse lobby. Niet zozeer waar het ging om de vergoeding van de schade en diefstal van direct betrokkenen of nabestaanden, wel in de generate compensatie die is verstrekt aan allerhande joodse fondsen die met dat geld, ons geld tenslotte, kunnen doen wat hen goeddunkt, desnoods het verdelen onder de ‘armen’. Dit valt onder de categorie: eens, maar nooit weer!

Na de val van de Muur in Berlijn in november 1989 is het wereldcommunisme in een adembenemend tempo verdampt. Het staatssocialistische terreursysteem, het wereldbeschouwelijke fundamentalisme, bestaat alleen nog in buitengebieden als Cuba en Noord-Korea. Voor het overige is het weggevaagd, zelfs in een

immens groot en volkrijk land als China. De overzichtelijke bipolaire wereld van het staatssocialisme onder leiding van de voormalige Sovjet-Unie enerzijds, met het staatssocialistische China in een geheel eigen positie, en het parlementair democratische kapitalisrne onder leiding van de vs anderzijds, met de rest van de wereld opgedeeld in beider invloedssferen, die overzichtelijke wereld bestaat niet meer. De koude ideologische en regionaal soms zelfs hete oorlog tussen kapitalisme en communisme is voltooid verleden tijd. Wellicht beleven wij nog eens de toetreding van Rusland tot de nato en de eu, zeker niet uitgesloten, en zien wij China zich ontwikkelen tot een welvarend, federaal georganiseerd, democratisch land. Het communisme is gesmolten als sneeuw voor de zon, vrijwel niemand wil het meer en de meeste voormalige communistische landen ontwikkelen zich in democratisch-kapitalistische richting, met name in Oost- en Midden-Europa. De Amerikaanse politieke filosoof Fukuyama voorspelde op basis daarvan de overwinning van het parlementaire, democratische kapitalisme all over the world en op basis daarvan kondigde hij het einde van de geschiedenis aan als een variant op het einde van elk sprookje: en zij leefden nog lang en gelukkig ... Tegen deze voorstelling van zaken heb ik mij van stonde af aan met kracht verzet, niet in de laatste plaats omdat zij tegen elke condition humaine ingaat. De mens is tot het goede, maar evenzeer tot het kwade geneigd, hij is geneigd tot harmonie maar evenzeer tot conflict, hij is geneigd naar eenvormigheid maar evenzeer tot verschil en onderscheiding en dat in een nooit eindigend proces, dus hoe zo, het einde van de menselijke geschiedenis? Fukuyama fantaseert, zo u wilt filosofeert, er intussen weer lustig verder op los zonder overigens zijn eerdere stellingen echt te herroepen. Maar ja, daar is het een echte intellectueel voor, die hebben overal en altijd gelijk!

Ondertussen is duidelijk, zeker na 11 september, dat zich nieuwe scheilijnen aftekenen in een heel wat minder overzichtelijke wereld, waarvan de voornaamste is: de scheilijn tussen islam en moderniteit. Een gecompliceerde scheilijn, omdat deze zowel zichtbaar is tussen landen - eigenlijk het minst problematisch - als in landen, zowel die der moderniteit als die landen met een dominante positie van de islam. Overal in de islamitische wereld steekt de moderniteit de kop op en probeert zij haar zegetocht voort te zetten, zoals de islam dat probeert in ons cultuurgebied. Dit nu is de grootste bedreiging van

de vrede tussen landen en in landen zelf. In het laatste geval dreigt het gevaar van een burgeroorlog. Moeiteloos kunnen de landen waar dit gevaar dreigt worden benoemd, soms is daar die oorlog al aan de gang: Indonesië, Tsjetsjenië, de Balkan, Algerije, Soedan, Somalië, Egypte en wellicht ook Turkije, om ons te beperken tot enkele belangrijke voorbeelden. Maar ook West-Europa dient waakzaam te zijn, ook hier kan op termijn burgeroorlog het gevolg zijn van oplopende culturele, sociale en economische tegenstellingen. Ik doe niet aan doemdenken en al helemaal wil ik niet aanzetten tot angst en vreemdelingenhaat, integendeel! Ik wil slechts waarschuwen, het is nog lang niet te laat en laten we onze tijd goed gebruiken. Doorgaan op de reeds decennia bewandelde weg behoort daar niet toe. Een rigoureuze ombuigmg van het vreerndelingenbeleid in het algemeen en het asiel- en gezinsherenigingsbeleid in het bijzonder, zijn dringend noodzakelijk om bovengeschetst mogelijk onheil met kracht af te wenden en voor te zijn. Regeren is tenslotte niet voor niets vooruitzien!

Asiel en gezinsherenigingsbeleid

Acht jaar lang heeft de vvd binnen Paars geprobeerd om het asielbeleid enigszins aan te scherpen, overigens zonder veel resultaat. De opvangcapaciteit voor asielzoekers wordt nog steeds uitgebreid in plaats van ingekrompen. Een succesvol beleid zou immers moeten leiden tot een vermindering van het aantal opvangplaatsen. Het begint er overigens al mee dat de vvd, ook onder Bolkestein, zichzelf niet serieus neemt. Een kabinetscrisis, zelfs een botsing met de verantwoordelijke bewindspersoon is het hen nooit waard geweest. Ten tijde van het politiek leiderschap van Bolkestein, gedurende Paars i (1994-1998), is het vreemdelingenbeleid in het algemeen en het asielbeleid in het bijzonder op de politieke agenda geplaatst. Bolkestein deed dit op een duidelijk intellectuele, dikwijls goed geargumenteerde manier. De reactie van de Linkse Kerk, pvda, Groenlinks, d66 en het merendeel van de parlementaire pers was er steeds een van afgrijzen. Vergelijkingen met de praktijken van de nazi's werden daarbij niet geschuwd. Zelfs een Kamerdebat terzake tussen Bolkestein en de toenmalige fractieleider van de pvda, Wallage, ont-

aardde in dit soon verdachtmakingen. Wie voor een ruimhartig asielbeleid is, is goed en wie daar zelfs maar vraagtekens bij durft te plaatsen is fout, heel erg fout! Dat was de teneur, ik heb er bij de publicatie van mijn boek over de invloed van de islam in Nederland mijn deel van mogen ‘genieten’. Bolkestein was weliswaar een goed debater en wist de kwestie gedurende Paars i op de politieke agenda te houden, maar hij beet nooit door. Van een politicus mag, zeker indien hij deelneemt aan de regering, verwacht worden dat hij zichzelf, zijn partij en zijn politieke standpunten inzake majeure kwesties uiterst serieus neemt. Dat betekent dat je doet aan politieke machtsvorming om jouw standpunten geheel of ten dele gerealiseerd te krijgen. Dat nu is door Bolkestein eigenlijk op geen enkel punt nagestreefd. Bolkestein was dus een eloquente intellectueel, een uitstekend en volhardend debater, maar een slechte politicus. Nooit beet hij door, nooit riskeerde hij een ministers- of een kabinetscrisis. Gevolg daarvan was dat ondanks wettelijke aanscherpingen van het beleid, het resultaat - in de zin van afname van de toestroom aan asielzoekers - gedurende acht jaar negatief is geweest, niet in de laatste plaats omdat de overheid zelf voortdurend de hand licht met de eigen strengere regelgeving. Het mooiste voorbeeld daarvan is dat uitgeprocedeerde asielzoekers zelden feitelijk worden uitgezet. De Raad van Hoofdcommissarissen heeft op eigen gezag besloten dat het geen prioriteit heeft en de uitgeprocedeerde asielzoeker krijgt voluit de gelegenheid om in de Nederlandse samenleving te ‘verdwijnen’. Plaatselijke overheden voorzien hen vervolgens via de Ubochtconstructie van onder meer uit belastinggelden gesubsidieerde stichtingen van alle moois dat onze verzorgingsstaat te bieden heeft, van huisvesting tot gezondheidszorg, van onderwijs tot een inkomen. Onder zijn opvolger, Dijkstal (vvd), is het er niet beter op geworden. Dijkstal ging zelden de publieke discussie aan over dit thema en liet de fractiewoordvoerder politiek en publicitair volledig aan zijn lot over. Die mocht in zijn eentje het vuile werk opknappen en slaagde daarin natuurlijk niet, alleen als hij stond. In het licht van de verkiezingen en de electorate dreiging voor de vvd die uitgaat van de nieuwe politieke beweging Leefbaar Nederland hebben Dijkstal en zijn vvd het thema inmiddels herontdekt en op de politieke agenda geplaatst. Erg overtuigend en vertrouwenwekkend doet dat natuurlijk niet aan, gezien in het licht van het recente verleden.

Naast het feit dat de vvd er nooit een echt politiek punt van heeft willen maken in de confrontatie kabinet-Kamer, kan de vvd politieke lafheid worden verweten. Wat had er meer voor de hand gelegen om na de mislukkingen terzake in Paars i, de portefeuille asielbeleid van de wankelmoedige pvda over te nemen en deze in Paars ii zelf te beheren? De vvd keek echter wel uit, je zou er je vingers eens aan kunnen branden! Comfortabeler was het om de fractiewoordvoerder het potje op een suddervuurtje te laten houden, zodat je electoraal kan scoren zonder echt iets te hoeven doen. Over de pvda en d66 hoeven wij het in dit verband niet te hebben. Als lidmaten van de Linkse Kerk zijn zij sedert jaar en dag voor een uitermate royaal en menslievend asielbeleid, op koste van de Nederlandse belastingbetaler en, zo wil ik eraan toevoegen, ten koste van de Nederlandse samenlevingen in de grote(re) steden. Wij koersen in dit land onbedoeld aan op nieuwe vormen van apartheid. De middenklasse ontvlucht de steden en vestigt zich in middenklassenwijken in de randgemeenten. Middenldassenwijken die grotendeels bestaan uit oorspronkelijke Nederlanders aangevuld met succesvolle allochtonen. De steden verdunnen op die manier tot centra van dikwijls hoogwaardige economische activiteit, een dunne maatschappelijke bovenlaag en een brede onderklasse gevestigd in achterstandswijken van buirengewoon eenzijdige samenstelling qua land van herkomst en maatschappelijke positie. Dat hindert integratie in de dominante cultuur, taal, en economie, die nu eenmaal wordt beheerst door oorspronkelijke Nederlanders, bovenmatig en doet bijvoorbeeld Turken en Marokkanen zich in de eerste plaats Turk en Marokkaan voelen in plaats van Nederlander en dat tot in derde generatie aan toe. Winst van het Turkse voetbalelftal verandert mijn stad, Rotterdam, in één klap in een klein Istanbul. Dat lijkt onschuldig, maar is het niet. Het doet mij het gevoel geven alsof onze stad tijdelijk is bezet door vreemde overheersers, die zich op dat moment ook als zodanig gedragen, en het maakt duidelijk dat integratie nog een heel lange weg is. Het bezit van dubbele nationaliteiten, de oorspronkelijke en de Nederlandse (sic!), schotelantennes, circulaires van overheidsdiensten in de taal van het land van herkomst en lange vakanties en het bezit van onroerend goed in het land van herkomst doen hen ook al niet kiezen voor Nederland. Nederland is voor velen van hen een land waar het goed profiteren is van alle mooie voorzie-

ningen, maar voor het overige draait het toch vooral om het land van herkomst. Dat nu legt een sociale bom, niet meer en niet minder, onder de stedelijke samenlevingen.

Hieronder volgen twee tabellen met wat cijfers om een indruk te krijgen van de getalsmarige omvang van de problematiek. Overigens zijn alle hier genoemde cijfers aan de lage kant.

Tabel I Top-10 aanbod asielzoekers 1995 en 2000

Tabel II Vreemdelingen in Nederland naar land van nationaliteit per januari 2000

Tabel II Vreemdelingen in Nederland naar land van nationaliteit per januari 2000 (vervolg)

Over de toestroom van asielzoekers valt nog het volgende op te merken. Ruim tachtig procent van de aanvragers blijken gewoon calculerende asielzoekers te zijn die om overwegend economische motieven asiel aanvragen. Slechts tien procent lijkt te moeten vrezen voor lijf en goed en is daarom op de vlucht geslagen, overigens niet in de regio maar linea recta dan wel via de Schengen-omweg naar het land van melk en honing. Met dat vluchten valt het dus ook bij die tien procent reuze mee. Als je echt moet vluchten, ben je natuurlijk al heel erg blij als je in de regio een plekje hebt gevonden en door de Hoge Commissaris van de vluchtelingen van de vn, Ruud Lubbers (cda), van een tent en eten wordt voorzien. Het gaat hier om de upper ten van de vluchtelingen, onder wie politieke vluchtelingen die er politieke opvattingen op nahouden die haaks staan op de onze. Goed, ruim 80 procent komt om economische motieven, zou dit gebeuren bij de aanvragen voor een bijstandsuitkering, dan zouden wij zonder pardon spreken van misbruik van een op zichzelf goede regeling. Hier te lande lossen we dat probleem op door de term ‘vluchteling’ te voorzien van het epitheton ‘economische’. Proeft u de contradictie die besloten ligt in de term ‘economische vluchteling’ eens op het puntje van uw tong: ‘gelukszoeker’ of ‘avonturier’ is meer op zijn plaats. Ook op de motieven valt wel het een en ander af te

dingen. Wat is er zo goed, heldhaftig, dan wel zielig aan het in de steek laten van je land? En het zijn dikwijls landen waarin de asielzoeker hard nodig is om het land tot ontwikkeling te brengen, afkomstig als ze veelal zijn uit de wat beter opgeleide segmenten van hun samenlevingen. Nu al gaat 33 procent van het totale jaarlijkse ontwikkelingsbudget van het Afrikaanse continent, aldus een vn-studie, op aan het repareren van de brain and job drain van Afrika met behulp van dure westerse krachten. Uiteraard komt dat budget van het rijke en ontwikkelde Westen, tel uit je winst, zou ik willen zeggen. We moeten af van dat hele zieligheidsyndroom dat de discussie over asielbeleid nog steeds beheerst en we moeten toe naar het laten spreken van de feiten en op basis daarvan onze conclusie trekken in een zakelijk debat zonder al dat larmoyante gemoraliseer daarover door de Linkse Kerk en die vele zaakwaarnemers, die de legale industrietak asielzoekers hier te lande beheren en daar een dikke boterham aan verdienen, zoals dat ook gebeurt met het illegale deel van de bedrijfstak bestaande uit bemiddelaars, koeriers, afpersers en natuurlijk al die malafide ‘reisorganisaties’ die ons deze zogenaamde vluchtelingen in de maag splitsen.

Over het vreemdelingenvraagstuk in het algemeen valt nog op te merken dat elite toegelaten asielzoeker met drie moet worden vermenigvuldigd vanwege die onzinnige regeling van de gezinshereniging en dat diezelfde regeling ertoe bijdraagt dat tot in de derde generatie aan toe gezinnen worden herenigd. 75 procent van de jongemannen met een Turkse of Marokkaanse achtergrond haalt zijn bruid uit een achterlijk dorpje in Turkije of Marokko. Reden: de hier geboren meisjes met een Turkse of Marokkaanse achtergrond, om maar niet te spreken van autochtone meisjes, gedragen zich te geemancipeerd. De jongeheren voorzien zich liever van een weinig ontwikkelde vrouw, die tenminste weet dat haar enige recht het aanrecht is en haar enige lijn de waslijn. Een grof schandaal dat wij die jongeheren niet aanpakken en hun verwerpelijke standpunt over de positie van de vrouw niet alleen in woorden laten belijden maar ook in daden, niet zelden geheel en al op kosten van de Nederlandse belastingbetaler. Nederland is wat het vreemdelingen-, het gezins-herenigings- en het asielbeleid betreft verworden tot de malle Pietje van de wereld.

Aanbevelingen

Wat moet er op korte termijn gebeuren?