Den Italiaenschen quacksalver, ofte de nieuwe Amsterdamsche Jan Potazy


Minnaers Klacht,
Op de wijse, O Schoon Cato. Wanneer de klare So begint klimmen, En ick ontwaeck uyt eenen soete slaep, Daer quam terstont in mijn bedroefde sinnen, Die Isabel die over schoone Maegt. ’t Is al om niet of ick al lammenteere, Geen troost kan ik verwerven van mijn Lief, Ick hoop dat sy haer fleurig hert sal keeren, In eerbaerheyt sal zijn tot mijn gerief. Wat soud’ een Minnaer meerder konnen wenschen, Als hem ‘t Fortuyn magh dienen van een Maegt.
[pagina 52]
Sy schijnt voor my de schoonste van de menschen, ‘t Is eenen dief die mijn jonck hert behaegt. Ach Isabel en beyt doch niet tot morgen, Helpt uwen Slaef, och lief van stonden aen, Het schijnt dat sy de liefde draegt verborgen, Ach ach ick sal van haer noch troost ontfaen Ick heb al langh genoeg mijn trouw geboden, En mijne dienst aen u o schoon Goddin, Het is mijn lief ick heb u gunst van noden, Geneest mijn pijn of ick wordt dol van min. Adieu schoon maegt wilt noch eens op my dencken, Die u ontmoet met eenen soeten grond, Wilt my voor ‘t lest schoon liefje noch eens schenken, Een kusjen rood al van u roode mondt. Bent gy beholpen met mijn doodt beminde, Ick seg adieu tot in der eeuwigheyt, Gy sult my haest onder de aerde Vrinden, Adieu schoon lief ick sterf om u vol spijt.