Hemelschen Parnassus-bergh, met verscheyde sang-dichten betuynt



[pagina 33]
XV. Stem: Als 't begint. HOoghsten Schepper, kleynste Kindt, Strengen Rechter, trouwen Vriendt; Godt en Mensch, die ons bemint, Light in eenen Stal naeckt, berooft van al, Die Aerd' en Hemel heeft gebouwt. Siet eens hoe hy hier als het snoodste dier In een Kribbe leyt verdouwt. 't Is nochtans den selfden Godt, En den Heer van Sabaoth,
[pagina 34]
Die ons kondight sijn gebodt. 't Is den hoogsten Vorst, die wel eertijds dorst Pharaos macht in Zee verslaen, Als hy al sijn Volck, deed' met eene Wolck, Door twee Water-wallen gaen. 't Is dat eeuwig Woord, en Licht, Die de Wereld heeft gesticht, En met Sonne-schijn verlicht. 't Is sijn werck, en hand al dat hier geplant, En in des Hemels ronde blaeckt. Maer hoe is 't verkeert? niemant hem en eert In dees wooning arm en naeckt. Waer is al uw macht, ô Heer?
[pagina 35]
Waer is al den pracht, en eer? Zijt gy dan geen Schepper meer? Is dan al u Hof neergestelt in stof, En in eenen Stal verwaeyt? Waer is uwen staet, die noyt van u gaet? Hoe is dit aldus verdraeyt? Al schijnt gy arm, men kent u wel: Want gy zijt Emmanuël. Ten is maer al liefde-spel. Dat gy licht veracht, doet den dwasen pracht, En der menschen trots gemoedt. Schepper, Godt en Heer, lof zy u, en eer; Siet wy vallen u te voet.